Al abordar el tema de cómo traducir a los clásicos, debemos recordar que no sólo estamos discutiendo posiciones teóricas, sino también estrategias pragmáticas que dan forma a la experiencia de individuos concretos. (J. M. Coetzee)

Prop. 2, 15 (37-54)

Si ella quisiera regalarme
sólo una de esas noches cada tanto
hasta un año de vida sería largo.

Si me diera muchas,
alcanzaría entonces la inmortalidad:
Cualquiera puede convertirse en dios
durante una noche.

Si todos quisieran pasarse la vida
así recostados, lentos por el vino,
no habría ensangrentadas espadas,
no existirían los barcos de guerra,
el mar que rodeó la batalla de Accio
no podría agitar nuestros huesos,
tampoco Roma estaría cansada,
de soltarse el pelo en señal de luto
a veces esclava de sus propios triunfos

Ningún dios ofendo con mi militancia
los que vengan más tarde
con toda coherencia podrán elogiarla.

Mientras salga el sol,
no dejés los placeres de esta vida,
Igual serían pocos los besos que dés,
aunque fueran todos.

Esos pétalos que ves
esparcidos al caer de los canastos
se desprenden de guirnaldas resecas.

También a nosotros,
que hoy respiramos como amantes,
acaso mañana nos asfixie la muerte.

 

quod mihi si interdum talis concedere noctes
illa velit, vitae longus et annus erit.
si dabit et multas, fiam immortalis in illis:
nocte una quivis vel deus esse potest.
qualem si cuncti cuperent decurrere vitam
et pressi multo membra iacere mero,
non ferrum crudele neque esset bellica navis,
nec nostra Actiacum verteret ossa mare,
nec totiens propriis circum oppugnata triumphis
lassa foret crines solvere Roma suos.
haec certe merito poterunt laudare minores:
laeserunt nullos proelia nostra deos.
tu modo, dum lucet, fructum ne desere vitae!
omnia si dederis oscula, pauca dabis.
ac veluti folia arentis liquere corollas,
quae passim calathis strata natare vides,
sic nobis, qui nunc magnum spiramus amantes,
forsitan includet crastina fata dies.

No hay comentarios:

Publicar un comentario