Al abordar el tema de cómo traducir a los clásicos, debemos recordar que no sólo estamos discutiendo posiciones teóricas, sino también estrategias pragmáticas que dan forma a la experiencia de individuos concretos. (J. M. Coetzee)

Catull. 8 - Chau, flaca

No seas tonto, Catulo,
dejá de hacer un papel tan triste.
Aceptálo, ya fue
lo que ves que perdiste.

Radiantes te brillaron los días soleados,
mientras frecuentaste el lugar
donde te esperaba la que amamos tanto
como jamás será amada otra alguna.
Cuando existían esos amorosos juegos,
a los que vos accedías y ella no se negaba,
vaya si te brillaron,
radiantes, los días soleados.

Ahora dice que no:
vos no seas débil, negáte también.
No corrás atrás de la que se escapa,
no llevés esa vida triste.
Soportálo, con la frente alta,
vos bancatelá.

Chau, flaca,
ahora Catulo se la banca,
no te persigue ni te suplica.
Ya te va a doler, cuando ninguno te pida nada.
Pobre ingrata, ¿qué vida te espera?
¿Se te arrimará alguien ahora?
¿Para quién serás bonita?
¿Ahora a quién vas a amar?
¿De quién serán tus besos?
¿A quién le morderás los labios?

Vos,
mientras tanto,
firme, Catulo,
bancatelá.
 
 
Miser Catulle, desinas ineptire,
et quod uides perisse perditum ducas.
fulsere quondam candidi tibi soles,
cum uentitabas quo puella ducebat
amata nobis quantum amabitur nulla.
ibi illa multa cum iocosa fiebant,
quae tu uolebas nec puella nolebat,
fulsere uere candidi tibi soles.
nunc iam illa non uult: tu quoque impotens noli,
nec quae fugit sectare, nec miser uiue,
sed obstinata mente perfer, obdura.
uale puella, iam Catullus obdurat,
nec te requiret nec rogabit inuitam.
at tu dolebis, cum rogaberis nulla.
scelesta, uae te, quae tibi manet uita?
quis nunc te adibit? cui uideberis bella?
quem nunc amabis? cuius esse diceris?
quem basiabis? cui labella mordebis?
at tu, Catulle, destinatus obdura.

4 comentarios: